ΡΟΥΛΕΤΕΝΜΠΟΥΡΓΚ

ΣΤΟ ΡΟΥΛΕΤΕΝΜΠΟΥΡΓΚ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΕΡΜΟΥ

 

 

Είναι μια σχεδόν αυτοσχέδια θεατρική παράσταση στο πλαίσιο του φεστιβάλ “mind the fact”. Μονόλογοι και διάλογοι του έργου έχουν γραφτεί κατευθείαν από αυτοσχέδιους επίσης ηθοποιούς.

Η πρόσκληση ήρθε από τη Μάγδα Horhocea Τσαγκαράκη που έχει αναλάβει τη σκηνογραφία και τα κοστούμια του έργου. Η σκηνοθεσία έγινε από την Ιωάννα Βαλσαμίδου και τη Γιολάντα Μαρκοπούλου. Ο τίτλος του θεατρικού είναι ταυτόσημος με την φανταστική πόλη του Ντοστογιεφσκι, το “ΡΟΥΛΕΤΕΝΜΠΟΥΡΓΚ “

Ο χώρος του φεστιβάλ είναι κάθε φορά μετακινούμενος: από το Δημαρχείο της Αθήνας, μέσα σε ένα βαγόνι του τραμ με διαδρομή Σύνταγμα Ασκληπιείο Βούλας, και από εκεί πάλι στην Πεσμαζόγλου, στο Υπόγειο του Καρόλου Κουν. ΄Υστερα ξανά στο Δημαρχείο , στο παλιό αμαξοστάσιο Ο.ΣΥ ή και αλλού. Oι εκδηλώσεις του φεστιβάλ ποικίλες : θέατρο, μουσική, χορός, ντοκυμαντέρ, εκθέσεις . Για τη συγκεκριμένη παράσταση πήγα στην οδό Ερμού, στο τέρμα , εκεί όπου συναντιέται με την Πειραιώς, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Hotel Eρμού.

 

Τα κεντρικά πρόσωπα του έργου εμφανίζονται κρατώντας στα χέρια τους αντίτυπα από τον Παίκτη του Ντοστογιέφσκι. Επτά ηθοποιοί μάς μεταφέρουν στον πυρετό της ντοστογιεφσκικής λουτρόπολης . Και οι επτά έχουν διανύσει την πορεία απεξάρτησης από τα τυχερά παιχνίδια στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ . Δίπλα τους στη σκηνή, συμπρωταγωνίστριες στη ζωή και στο θέατρο οι γυναίκες τους. Φωνές της συνέπειας και της λογικής και την ίδια ώρα έκφραση ενός άλλου είδους εξάρτησης, συναισθηματικής, της δικής τους, από ανθρώπους στους οποίους καιρό τώρα έχουν εναποθέσει αυθόρμητα αγάπη και δέσμευση.

Το θέμα του έργου που παίζεται είναι αυτοαναφορικό: η ζωή πριν και μετά την απεξάρτηση από τον τζόγο. Η αναπαράσταση ωστόσο γίνεται πολυφωνικά από τα δρώντα πρόσωπα και είναι πολύπλευρη, παρά το κοινό σημείο σύνδεσης με την εξάρτηση, καθώς πηγάζει από τη διαφορετικότητα των προσωπικών εμπειριών. Με έντονο μέσο την αφήγηση και τον διάλογο, όχι τόσο με τη δράση, κυρίως υποτονική, μας δίνεται η διάσταση ενός ποικίλου θεματολογίου με νοήματα που δημιουργούνται συμμετοχικά εκείνη την ώρα μέσα από τις ιστορίες των ηθοποιών και την ευαίσθητη σιωπή της αίθουσας. Ο λόγος δεν είναι δραματικός, είναι ο λόγος της καθημερινότητας, αποσυνδεμένος από το συγκινησιακό φορτίο, καθαρός ωστόσο στη διατύπωσή του. Το συναίσθημα αναδύεται διστακτικά στον χώρο και μερικές φορές ψηλαφιστά . Προέρχεται από ένα κράμα ανέκφραστου πόνου και ελπίδας που βιώνεται συντονισμένα από όλους μαζί τους παρισταμένους , ηθοποιούς και θεατές. Η ελπίδα δεν είναι αυτονόητη. Την συναντούμε, όταν αποκαλύπτεται σ’αυτό που γίνεται στο παρόν και στον εκφωνούμενο εκείνη την ώρα διάλογο . Είναι το υλικό που μαζί με άλλα αναδυόμενα, παρόμοια, τείνει να δώσει μορφή στα δρώμενα μέσα από την άδηλη επιθυμία όλων για ομαδικότητα και διάκριση.

 

 

Τάκης: το κενό που κάποια στιγμή έγινε κατάθλιψη....ήθελα γλύκα.

΄Αννα: καταβάλλεις προσπάθεια, δεν δείχνεις άνθρωπος που θέλει πια να είναι μόνος. (ΣΚΡΙΠΤ 2017)

 

Η παράσταση δεν διαρκεί πάνω από μία ώρα. Η δράση απλή, απλωμένη σε όλη την αίθουσα του θεάτρου. Οι φωνές των ηθοποιών ακούγονται από κάθε πλευρά του χώρου. Ξεπηδούν ανάμεσα στους θεατές, σαν μέσα από την κοινωνία που η ίδια συμμετέχει στη δημιουργία του τραύματος και η ίδια το θεραπεύει. Τα νοήματα και η ανάμεικτη συγκίνηση κυμαίνονται ανάμεσα στα άκρα πολωτικών σημασιών: τέλμα-νίκη, αγωνία-ελπιδα. Επιζητούν επικύρωση, από τους ίδιους τους ηθοποιούς πρώτα πρώτα, της αλλαγής που πασχίζει να πάρει σταθερή μορφή. Είναι μια αλλαγή που με πολύ κόπο έχει αρχίσει να γίνεται και που εκείνη την ώρα μάς δείχνει την επιθυμία ηθοποιών και θεατών , των μεν να δείξουν των δε να δουν πώς αλλάζει η δράση, εμμονικά ωστόσο χρωματισμένη από προγενέστερες εμπειρίες , όχι εύκολα διακριτές :

“χτυπάει στη σειρά τρεις τέσσερις φορές στους μέσους και ξανά πηγαίνει στους δώδεκα τελευταίους, όπου και πάλι, έπειτα από δύο χτυπήματα , ξαναγυρίζει στους πρώτους αριθμούς ...”( από τον “Παίκτη”, σελ.30).

 

Ο χρόνος των αφηγήσεων είναι σταματημένος : η μανία για τον τζόγο, το πάθος για το χρήμα και την επιβράβευση, ο πόθος για την επιτυχία μιας νίκης, η αναγνώριση. Κατά βάθος, η αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής τόσο μακριά κάθε φορά όσο διαρκεί η φυσική πορεία προς τον θάνατο και την ίδια ώρα, μια ανάσα κοντά, η γεύση από τη θλίψη που περιφέρεται γύρω από το αγωνιώδες ψάξιμο για το κουράγιο να αλλάξεις τα πράγματα .

 

Τα πρόσωπα που δίνουν την παράσταση είναι κατά τεκμήριο θεραπευμένοι και βρίσκονται σε μη προβλέψιμη πορεία σταθεροποίησης . Το ύφος των λόγων και των διαλόγων τους είναι φορτισμένο από το περιεχόμενο. Τα βιωματικά όμως γεγονότα που εκείνοι εξιστορούν τα αναπαριστούν αυθεντικά σαν επουλωτικές επαναφηγήσεις, με θάρρος απέναντι στις επώδυνες αναμνήσεις από εκείνο τον χρόνο.

Νίκος: όχι, τώρα θα κερδίσω. Θα γυρίσω και θα κερδίσω. Θα ξαναγυρίσω να κερδίσω τώρα.

Πάνος : ο τζόγος είναι θηρίο. Αδειάζει το βλέμμα. Μουδιάζει την ψυχή. Παραλύει το συναίσθημα. Θαρρείς πως ανεβάζεις πυρετό(ΣΚΡΙΠΤ, ό.π.)

Και ο “Παίκτης” του Ντοστογιέφσκι“: ΄Εκαιγα ολόκληρος. Πήρα όλο τούτο το ποσό και το’βαλα στο κόκκινο…. Τα μηλίγγια μου ήτανε μούσκεμα στον ιδρώτα και τα χέρια μου τρέμανε” (ό.π.,σελ.124-125).

 

Πάει πολύς ο καιρός τώρα που έχω διαβάσει τον Παίχτη του Ντοστογιέφσκι. Η παράσταση των επτά στο Hotel Ερμού με ξαναγύρισε πρόσφατα στις σελίδες του βιβλίου. ΄Ολα τα πρόσωπα της νουβέλας είναι μέρη ενός κλειστού συστήματος ασφυκτικά κοντινών ανθρώπων που ανήκουν στο σύστημα “των δικών μας”(από τις πρώτες φράσεις στην αρχή του πρωτότυπου, η υπογράμμιση δική μου).

΄Οπως συμβαίνει με τα φράκταλς, τις αυτοόμοιες μορφές που κρύβουν περίτεχνα τη διαφορετικότητά τους , τα πρόσωπα είναι εμπιστευτικά αφημένα στην εξομοιωτική πένα του δημιουργού τους . ΄Ολοι ταυτίζονται μεταξύ τους μέσα από το πάθος για τον τζόγο, αλλά και όλοι τους σύνωρα είναι διαθέσιμοι στη διάκριση κάθε καλόπιστου τρίτου, του αναγνώστη, να εντοπίσει τις διαφορές τους . Ανά πάσα στιγμή στη μεταξύ τους επικοινωνία, το πλαίσιο τους ενώνει και τους προσδιορίζει. Είναι χωρίς να το γνωρίζουν όμοιοι κατά βάθος και συνάμα γίνονται καθώς διαλέγονται διαφορετικοί: ο στρατηγός, η Mlle Blanche, η γιαγιά Αντωνίνα Βασίλιεβνα , ο γάλλος Ντε Γκριέ, o άγγλος μίστερ ΄Αστλεϋ, η Πολίνα Αλεξάντροβνα. Τελευταίος ο Παίκτης, ο Αλέξης Ιβάνοβιτς. Επτά και αυτοί, όπως και οι ήρωές μας στο μικρό δραματικό έργο της παράστασης στη σκηνή του Hotel Ερμού. Η διαφορά στους ντοστογιεφσκικούς ήρωες είναι ότι απεγνωσμένα οι τελευταίοι, συχνά με ενέργειες καρνιβαλικές , σοβαρά κωμικές και κωμικά παράλογες , ψάχνουν να πάρουν απόσταση από την κοινή μοίρα της εξάρτησης, να βρούν και να παρουσιάσουν την ταυτότητά τους σ’ένα ισοπεδωτικό περιβάλλον του τζόγου . Ενδεικτικά αναφέρω σ’αυτό το σημείο ότι το όνομα του κεντρικού ήρωα Αλέξη Ιβάνοβιτς , του “παίκτη” , το διαβάζουμε πρώτη φορά στο καφάλαιο VI του βιβλίου. Κι τούτο ίσως, γιατί αυτός, ως αφηγητής, φαίνεται να αρκείται, χωρίς να πολυνοιάζεται να μας συστηθεί, σε μια ήδη δοσμένη από τον συγγραφέα ιδιότητα. Τι είναι αυτό όμως που εφησυχάζει τον Αλέξη Ιβάνοβιτς μπροστά στη φριχτή μοίρα που του έχει προετοιμάσει ο συγγραφέας και που θα τον προσδιορίζει , για όλα τα χρόνια που θα διαβάζεται το βιβλίο ως κλασικό κείμενο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, να είναι ένας ανυπόληπτος λακές, ο παθιασμένος εραστής της ρουλέτας, ένας επιπόλαιος αρνητής της αγάπης που εκείνη η γυναίκα του πρόσφερε με ‘’κομμένη την ανάσα’’ στην πιο κρίσιμη ώρα της ζωής του;

 

Την απάντηση την έχει προετοιμάσει με διακριτική ποιητικότητα η πεζόλογη ιδιοφυία του Ντοστογιέφσκι. Μας εισάγει σε ένα παράδοξο, αν το καλοσκεφθεί κανείς, σχήμα, καθώς απρόθετα μας οδηγεί στην ιδέα ότι ο κόσμος του ήρωα του βιβλίου ταυτίζεται με τον κόσμο τον δικό του, του συγγραφέα. Σε αυτή την αδιαφοροποίητη ομοιότητα αυτό που έρχεται στην επιφάνεια και απευθύνεται τόσο στον κεντρικό ήρωα και τα άλλα πρόσωπα του έργου όσο και στον αναγνώστη είναι η ζωτική ανάγκη για κάποιο ξεχώρισμα για μια επιδερμική έστω διάκριση του διαφορετικού. Στο βαθύτερο επίπεδο λοιπόν , σε τι διαφέρει ο ίδιος ο συγγραφέας από τον κεντρικό ήρωά του και τους άλλους; Και στο πλαίσιο των σχέσεων που ορίζει επιτακτικά η πόλη του Ρουλέτενμπουργκ σε τι μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους αυτά τα σφιχταγκαλιασμένα πρόσωπα, σχεδόν αποπνικτικά αγκαλιασμένα , ο κεντρικός ήρωας - αφηγητής και οι «δικοί»; Πρόσωπα οικεία, όπως περιγράφονται, τόσο όμοια μεταξύ τους , τόσο εξαρτημένα από τον δημιουργό τους, αλλά και τόσο διαφορετικά, με τη μόνη τους ελπίδα απελευθέρωσης να βρίσκεται μέσα στα νοήματα που δίνει ο αναγνώστης ή ο θεατής, στην προκείμενη περίπτωση, κρυπτικά όμως παραθέτει ο συγγραφέας .

 

 

 

Το έργο του διαλεγόμενου αφηγητή-συγγραφέα καθώς και του διαλεγόμενου με το βιβλίο αναγνώστη, όπως επίσης η δουλειά που γίνεται στη σχέση του ψυχοθεραπευτή με τον θεραπευόμενο, να εντοπίσουν και να αναδείξουν διαφορές, έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί κάθε φορά μέσα στο φορτικό πλαίσιο των επαναλήψεων καινούρια νοήματα.

 

Η πολυνοηματικότητα είναι στέρεα συνδεμένη με την πολυφωνία και τον διάλογο. Ο διάλογος μεταφέρει στα σπλάχνα του και έχει στον ήχο του τη δύναμη για αποδέσμευση από τη στασιμότητα του αδιαφοροποίητα όμοιου. Δίπλα στην ταυτότητα του προσώπου υπάρχει η ταυτότητα της σχέσης υπό την έννοια της διάκρισης του διαφορετικού μέσα σε μία αντιφατική συναισθηματικά επικοινωνία, καθώς τις διακρίσεις που αναζητούμε τις ψάχνουμε συνήθως στα εξωτερικά χαρακτηριστικά .

 

Οι χαρακτήρες στον “Παίκτη“ σημαντικοί και συνάμα ασήμαντοι, σοβαροί και επιπόλαια αστείοι, όλοι ανεξαιρέτως αναζητούν υπόρρητα την αυτονομία τους , καθώς υπόκεινται στην έκβαση του δικού τους λόγου και των διαλόγων που διαμείβονται, ακριβώς γι’ αυτό τον σκοπό πυκνά μέσα στο έργο. Μέσα στην ατέλειά του χαρακτήρα τους μένουν διαθέσιμοι πρώτα πρώτα στη δική τους περιοριστική νοοτροπία, προσώπων που πασχίζουν να απαλλαγούν από την κηδεμονία του δημιουργού τους και να αποκτήσουν διακριτή ταυτότητα. Απέναντί τους στέκεται διαλεκτικά ο αναγνώστης, με την ελευθερία της σκέψης και την αισθητική ευαισθησία του, να διστάζει να τους καθηλώσει στα κλισέ του εύκολου αποφθέγματος .

 

Ο Bakhtin(2004) συνδέει την αναζήτηση της συνείδησης στο έργο του Ντοστογιέφσκι με τον διάλογο των προσώπων και με τα πολυφωνικά έκφωνήματα των μυθιστορηματικών ηρώων. Η πολυφωνία του ντοστογιεφσκικού ήρωα αποκαλύπτεται πρώτα πρώτα στις μεταβολές που μπορεί να έχει η ίδια η φωνή των ηρώων στο διάβα της πλοκής του έργου Κατά δεύτερο στην αναγνώριση που μπορεί να γίνει , όταν το ένα υποκείμενο αναγνωρίζει τον άλλο ως υποκείμενο: ο παίχτης γίνεται υποκείμενο και αναγνωρίζει ότι μπορεί πράγματι να αγαπάει όταν του το λένε οι άλλοι. Η πολυφωνία του Αλέξη Ιβάνοβιτς εκφωνείται στον λόγο που αρθρώνει ο άλλος , μίστερ ΄Ασλεϋ, για λογαριασμό του :

‘’ μάθετε λοιπόν …δυστυχισμένε άνθρωπε πως ήρθα στο ‘ Αμπουργκ επίτηδες κατά διαταγή της , για να σας δω, να μιλήσω μαζί σας πολλή ώρα κι εγκάρδια, και να της μεταδώσω όλα τα αισθήματά σας, τις σκέψεις σας, τις ελπίδες και τις αναμνήσεις σας’’(σελ.157).

 

Ο διάλογος είναι αμφίδρομος , χτίζει σιγά σιγά την αυτοθέαση, καθώς μας φέρνει σχεσιακά κοντά στο άλλο πρόσωπο, προκειμένου να έχουμε με αυτό τον τρόπο θέα και γνώση του εαυτού μας ως διαφορετικού . Στη θεατρική παράσταση της Ερμού, οι διάλογοι, σύντομοι , αποκαλύπτουν, όπως και οι ντοστογιεφσκικοί στον “Παίκτη”, τα ελλείμματα της επικοινωνίας στο να αφήνει να φανεί άμεσα η συναισθηματική ουσία του προσώπου στη σχέση του με τους άλλους. Ωστόσο, σε τούτο το θεατρικό πλαίσιο λείπει ο παντογνώστης αφηγητής . Το έργο είναι αυτοσχέδιο. Οι διάλογοι των ηθοποιών εκφωνούνται και ακούγονται σαν λόγος

υποκειμένων ισοτιμημένων εκ των πραγμάτων, και λόγω της κοινής βιωματικής εμπειρίας. Επιπρόσθετα, ο λόγος-διάλογος είναι προσωποποιημένος και μας μεταφέρει την επιθυμία των ηθοποιών-προσώπων να παρουσιάσουν επί σκηνής τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους συνοδεμένα από το πλέγμα σχέσεων του καθενός και καθεμιάς με όλους τους άλλους .

 

Παρόμοια θέση συναντούμε διατυπωμένη στη δευτεροκυβερνητική επιστημολογία του Η.v. Foerster (1981), όπου η νοητικοσυναισθηματική αντίληψη του εαυτού είναι επακόλουθο αμοιβαίας σχέσης και εν συνεχεία καταλήγει στη διαμόρφωση μιας διυποκειμενικής ταυτότητας : “ Εσύ και Εγώ , και αυτή η σχέση είναι ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ” (oι υπογραμμίσεις είναι του συγγραφέα, σελ.308). Με ένα τρόπο χρονικά απροσδιόριστο τα υποκείμενα της σχέσης με δική τους ευθύνη επιλέγουν να εισέλθουν σε διαδικασία εγγύτητας και διαφοροποίησης.

 

 

 

 

Ο Foerster καταλήγει στο ότι η διάκριση και η επιλογή καθίστανται ουσιαστικά συστατικά και πρόδρομοι της ανθρώπινης αυτονομίας. Και δεν είναι ασύνδετο ότι τώρα, με την ερευνητική δουλειά που γίνεται στις νευροεπιστήμες, είμαστε σε θέση, χωρίς να περιορίζουμε την προσωπική ελευθερία, να τεκμηριώνουμε νευροβιολογικά τη δράση του ανθρώπου προς μια ολοκλήρωση που περιλαμβάνει τη διαπροσωπική σχέση με τον άλλο (Siegel, 2010)

 

Για τη συγχώνευση προσώπων και συναισθημάτων που εμφανίζονται στην επικοινωνία και τη δράση γύρω από τον τζόγο μπόρεσα να ξεχωρίσω στον Παίκτη του Ντοστογιέφσκι, ανάμεσα σε κάποιες άλλες, μία πράξη εξαίρεσης. Με βοήθησε να καταλάβω πώς η διάκριση της δράσης μας, λόγω και έργω, επώδυνης κάποια φορά, αφήνει τα ίχνη της σε αυτό που αποκαλούμε γνώση του εαυτού στη σχέση μας με τον άλλο.

Την αναφέρω ως παράδειγμα σύγκρισης γιατί νομίζω ότι μπορεί περισσότερο κάπως να φωτίσει την επικοινωνία των ηρώων μας στην παράσταση της Ερμού.

 

 

Παράσταση :

 

Μιλάει η Μαριλένα. Είναι με τη βαλίτσα στο χέρι , έτοιμη να φύγει από το σπίτι, το ένα πόδι μέσα το άλλο πόδι έξω. Ο Μηνάς της ζητάει να μη φύγει(ΣΚΡΙΠΤ ό.π.) Δεν είναι σε θέση να ξέρουν τι ακριβώς θέλουν. Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα δικά του συναισθήματα, τη θέλησή του από αυτήν του άλλου. Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να αποφασίσει. Η αφήγηση της Μαριλένας δεν μας διαφωτίζει για το τι έγινε στη συνέχεια εκείνο το βράδυ . Εκείνο όμως το βράδυ μπορεί να έγινε η αφετηρία μιας προσπάθειας που θα ξεκινούσε καιρό αργότερα και για τους δύο στα προγράμματα απεξάρτησης.

 

 

 

Νουβέλα:

 

Το περιστατικό στον Ντοστογιέφσκι αφορά στην Πολίνα Αλεξάντροβνα. Μπροστά στην οδύνη της αμφιθυμίας της ανάμεσα στην αληθινή αγάπη της για τον Αλέξη Ιβάνοβιτς και την αμφιβολία της για τα δικά του συναισθήματα, εκείνη επιλέγει αλλοπαρμένη σε μία έκλαμψη του νου της να εμπιστευτεί το δικό της συναίσθημα για τη ζωή. ΄Αραγε μπόρεσε ποτέ να την πείσει ο Αλέξης Ιβάνοβιτς, τον εαυτό του κυρίως, για τα πραγαμτικά συναισθήματά του; «αγαπώ χωρίς ελπίδα , και ξέρω ότι μετά από την πράξη αυτή θα σας αγαπώ χίλιες φορές περισσότερο» (σελ.39).

Η Πολίνα Αλεξάντροβνα την ύστατη στιγμή σε κατάσταση σχεδόν παροξυσμού βρίσκει το εσωτερικό στήριγμα να αποστασιοποιηθεί και να φύγει . Της είναι πιο εύκολο να τον αγαπάει και να τον προστατεύει από μακριά. Η σχέση του ωστόσο μαζί της, ανεξάρτητα από την έκβαση του χωρισμού, αποκαθιστά στα μάτια του Ιβάνοβιτς το τραυματισμένο είδωλο του εαυτού του “πάνω στην ταπείνωση θεμελιώνεται το περισσότερο η φιλία “ (σελ.153) και η δική της αγάπη προς εκείνον, καιρό μετά , όταν την σκέφτεται , θα του φέρνει δάκρυα στα μάτια.

 

 

Ολοκληρώνω τώρα με τους ήρωές μας του Ρουλέντενμπουργκ . Για μένα τουλάχιστο θα έλεγα ότι αυτό που ιδιαίτερα με συγκίνησε ήταν ότι οι επτά αυτοί θαρραλέοι άνθρωποι ήρθαν με τις γυναίκες τους να καταθέσουν την πορεία και το απόσταγμα της απεξαρτητικής τους εμπειρίας. Της πάλης τους με τον οιονεί θάνατο της απομόνωσης που αρχίζει από τα νεανικά χρόνια της ζωής .

 

Μετατρέποντας σε αφηγηματική και διαλογική τέχνη τη μαρτυρία τους κατ’αρχήν για χάρη δική τους και της οικογένειάς τους και κατά δεύτερο για όλους εμάς τους άλλους, άγγιξαν ένα φλέγον θέμα της σύγχρονης ψυχοθεραπείας που έχει να κάνει με την ιαματική λειτουργία της αφήγησης και του θεραπευτικού διαλόγου. Από γνώση και πείρα μπορώ να πω ότι μέσα από τη ζωντάνια του αμοιβαίου λόγου το ζευγάρι μπορεί να ξεμπλοκάρει τους παλιωμένους αρμούς της σχέσης και να διαθέσει τον εμφανιζόμενο χώρο σε μια νέα συνδεσμολογία με λίγα από τα παλιά, κυρίως όμως με νέα υλικά χτισίματος.

 

Η στροφή που γίνεται τα τελευταία χρόνια παράλληλα με τη θεραπεία οικογένειας προς τη σχέση του ζευγαριού έχει βαθύτερες τις ρίζες της στην κοινωνικά επεκτεινόμενη στις μέρες μας ισοτίμηση των σχέσεων ανάμεσα στους δύο συντρόφους : έντονη εμπλοκή αλλά και έντονη ανάγκη για ξεχώρισμα. Στον κοινωνικό πυρήνα της οικογένειας έχουμε τη δυνατότητα να αναζητούμε τη δυάδα των βασικών προσώπων και τη βαθειά επιθυμία να βρουν τη διαφορετικότητά τους.

 

Οι ήρωές μας στο Ρουλέτενμπουργκ αφηγούνται περιστατικά της ζωής τους και αναφέρονται στις σχέσεις του αντρόγυνου.Τα παιδιά δεν είναι στο άμεσο αίτημα. Απεναντίας ο Τάκης , ο Μηνάς, ο Νίκος και τα άλλα πρόσωπα του έργου αναζητούν συμπαράσταση στα ζεύγη τους , την΄Αννα, τη Μαριλένα, την Αθηνά. Βρίσκουν ανταπόκριση; Η απάντησή τους στο τέλος της παράστασης μοιάζει σαν επακόλουθο επιλογής για απεξαρτημένη αυτή τη φορά δέσμευση μεταξύ προσώπων που επιθυμούν την αυτονομία

Ευνομία : «κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα και αρχίζουμε να ζούμε πάλι»(ΣΚΡΙΠΤ)

 

Ρέθυμνο, Ξηρό Χωριό

Αύγουστος 2018

 

 

 

ΣΚΡΙΠΤ, 2017 “ ΡΟΥΛΕΤΕΜΠΟΥΡΓΚ”

Ντοστογιέφσκι Φ. “Ο Παίκτης”, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2015(α΄εκδ. 1936)

H.v. Foerster “Observing Systems”, The Systems Inquiry Series, 1984

Μ. Holquist(ed.) “ The dialogic Imagination, Four Essays by M. Bakhtin”, Un. Of Texas Press, Slavic Series, 1981

D. Siegel , “Reflections on Mind, Brain, and Relationships”, International Journal of Group Psychotherapy 60, 4, 2010